De Douze Études (1915) van de Franse componist Claude Debussy nemen een belangrijke plaats in in het piano-onderricht. Het betreft een serie werken die elk een aspect van de pianistiek onder de loep nemen. Van belang is het voorwoord van de componist bij de Études: Opzettelijk zijn de etudes niet voorzien van een vingerzetting: Hieronder de reden: Het opleggen van een vingerzetting kan logischerwijs zich niet aanpassen aan de samenstelling van de hand. De moderne pianist dacht dit op te lossen door verschillende vingerzettingen erbij te zetten, dat is slechts een lapmiddel. De muziek krijgt daardoor het aspect van een bizarre handeling, waarin, door een onverklaarbaar verschijnsel, de vingers zich zouden moeten vermenigvuldigen. Het geval van Mozart, vroegrijp klavecinist, die niet in staat was de noten van een heel akkoord aan te slaan, en die bedacht om met het puntje van zijn neus de resterende te doen, lost het probleem niet op, en is misschien slechts geschikt in de verbeelding van een overijverige uitgever (redacteur). Onze oude meesters gaven nooit een vingerzetting aan, vertrouwend, zonder twijfel, op de vindingrijkheid van hun tijdgenoten. Twijfelen aan de kundigheid van de moderne virtuozen zou onbeleefd zijn. Conclusie: het ontbreken van een vingerzetting is een uitstekende oefening, onderdrukt de gedachte van de tegenspraak, die ons dwingt om niet de vingerzetting van de auteur toe te passen, en verifieert deze onsterfelijke woorden: "Men kan nooit beter gediend worden, dan door zichzelf". Laten we onze vingerzettingen uitpluizen.
Bovenstaande tekst is beschikbaar onder de licentie Creative Commons Attribution-ShareAlike. Materiaal is gebruikt van het Wikipedia artikel "Études (Debussy)".